Zondag hebben we veel gerummikupt, een was gedraaid, gespeeld op de camping en zijn we in de middag naar Marcel, Manon, Rick, Hanna en Chris geweest. Ze bleken in de buurt van Fagernes te wonen. Marcel is een van de zonen van Henk-Klaas en Henriette, vrienden van Roelof uit Smilde. Marcel en ik waren aan het denken, wanneer zouden we elkaar voor het laatst gezien hebben? Een jaar of 20 geleden dachten we. We hebben een erg gezellige middag gehad; Julia en Thomas wilden zelfs liever daar blijven. 

Maandag reden we via de 51 richting Lom. Met een omleiding van 20 minuten, want gedurende die dag werd een brug afgesloten. Je kon geregeld zien dat er veel regen is gevallen de laatste tijd; woeste rivieren, aardverschuivingen, wegen waarvan een deel was weg gezakt, bomen die met hun stam in het water staan. 

Waar we eerst veel naaldbomen en ander groen zagen was het na Beitostølen ineens behoorlijk kaal. Grote rotsen en weids uitzicht. En voor het eerst sneeuw in zicht! Later kwamen we lager op de berg en nam de begroeiing toe. Veel begroeide rotsen, met wittige plantjes/mos. Als dat dezelfde plantjes zijn als waar de gids ons vandaag (woensdag) over vertelde dan halen rendieren daar hun vitamine C uit. 

Bij het Gjendemeer hebben we gewandeld, zo mooi daar!! Het wandelpaadje was extra avontuurlijk door het water dat er soms door stroomde. Heerlijk klimmen en klauteren. 

Vaak wordt aan oma Marianne gedacht en mooie stenen gezocht en weer verstopt of een torentje van gemaakt. De andere opa’s en oma’s waren ook in gedachten; bij het Gjendemeer hebben ze voor iedereen een mooie steen uitgezocht en daarna in het water gegooid. 

In Lom hebben we de staafkerk bekeken en lekkers gehaald bij de bakkerij. Daarna reden we door naar Bøverdalen, waar we verblijven in een erg leuke hut (Raubergstulen op 1000 meter boven zeeniveau). 

Dinsdag was een regenachtige dag. Super mooi, hoe de wolken tussen de bergen hangen. En soms volledig rondom de hut, waardoor het overal wit is. 

We gingen op zoek naar een bijl, want we mogen vuur maken in de hut en dat doen we graag. En vuur maken gaat natuurlijk gemakkelijk wanneer je het hout klein genoeg kan maken 😉 We zijn geslaagd en ik schrijf dit bij het vuur. Heerlijk! 

Ook zijn we naar het berg museum geweest; Norsk Fjellsenter. Erg leuk en interactief. Met o.a. een mammoet (groot!), een baby mammoet waar je op mocht zitten, een ruimte waarin je met zand en stenen kon bouwen (Julia en Thomas bouwden als echte Hollanders een dijk) en een stuk waar je met zand een landschap kon creëeren met bergen en dalen en het dan zogenaamd kon laten regenen. 

Al een aantal keer kwamen we koeien en schapen (compleet met klingelende bellen) tegen op de weg. We hopen rendieren te zien, wie weet! 

Woensdag gingen we naar Klimapark 2469. Wat fantastisch! 

Er heen rijden was ook al bijzonder; over de hoogst gelegen weg van Noord-Europa. De parkeerplaats was 1840 meter boven zeeniveau. Ook de twee hoogste bergen van Noorwegen zijn daar, door de mist konden we ze niet zien. Glittertind (2464 meter boven zeeniveau) en Galdhøpiggen (2469 meter hoog). Jaren geleden was de Glittertind de hoogste berg, maar er is sneeuw van de berg gesmolten en daardoor is Galdhøpiggen nu de hoogste berg van Noorwegen. Door de mist konden we het geglitter van de zon op de gletsjer van de ‘glitterberg’ niet zien. 

We zijn doorgereden naar de plek waar je kan zomer skiën. Heel ontspannen leek ons dat niet, de sneeuw was papperig en hoger op de berg erg ijzig hoorden we. Daarom nam af en toe iemand een emmer zout mee de lift in. We vermoeden om het ijzige papperiger te krijgen. Later hoorden we dat het skien op een gletsjer is. Omdat de gletsjer langzaam beweegt moet elke zoveel jaar de skilift verplaatst worden. 

Toen door naar de tour, met een gids. Gedurende een wandeling van 1 kilometer (en 1,5 uur) kregen we heel veel uitleg over klimaatverandering. Soms wat te lang volgens de kinderen. 

Zo vertelde de gids dat konijnen in de winter een witte, warmere vacht hebben en in de zomer een grijzigere vacht; zodat ze per seizoen zich goed kunnen verschuilen. Door de opwarming van de aarde en daardoor kortere winters, kunnen konijnen de aangepaste seizoenen niet bijbenen en hebben ze nog een witte vacht terwijl de sneeuw al gesmolten is. Dat is natuurlijk niet handig wanneer ze zich willen verstoppen tussen de grijze stenen. 

En we hoorden over de glacier buttercup, een bloemetje dat er wel 7 jaar over doet om van zaadje tot bloemetje te groeien. Tevens favoriet eten van konijnen. 

Boven aangekomen mochten we in een ijstunnel, met ijs van wel 7000 jaar oud! 

Thomas vertelt: Het was een mooie dag en we hebben veel ijs gezien. We hebben lekker gelopen. Het leukste vond ik dat we in het ijs mochten gaan. De gids vertelde dat de grond altijd bevroren is (permafrost) bij de berg. We deden een proefje: we moesten allemaal gaan springen en toen begon de grond ineens te bewegen als een waterbed. Dat komt omdat de ijsbelletjes gingen ploffen. 

In de ijstunnel zagen we voorwerpen van 1500 jaar geleden; speren, schoenen en stokken waarvan rendieren schrokken, zodat ze richting de jagers renden. 

Het ijs was soms in mooie vormen gemaakt, geïnspireerd door Noorse mythologie. De levensboom, een wereldbol, draak/slang, glijbaan, pilaren, een ‘tribune’ waar we konden zitten om kort een filmpje over de aanleg van de tunnel te bekijken. 

Daarna hebben we warme chocolademelk gedronken bij Juvasshytta. Door de permafrost staat het gebouw schots en scheef. Thomas ging voetbal kijken, Julia kleuren en het poppenhuis inrichten en Michiel en ik naar buiten kijken. 

Vanavond hebben we gegeten bij het restaurant van Raubergstulen, wat een uitzicht! En morgen rijden we weer verder.